Tekenen van ernstige depressie kunnen gevoelens van hopeloosheid zijn, verhoogde prikkelbaarheid, verlies van plezier, moeite met concentreren of slapen, of gedachten aan de dood of zelfmoord. Het verwijst eerder naar depressie die meer slopend van aard is. Depressie varieert in ernst van milde, tijdelijke episodes van verdriet tot ernstige, aanhoudende depressie. Klinische depressie is de ernstigere vorm van depressie, ook bekend als ernstige depressie of depressieve stoornis.
Het is niet hetzelfde als depressie veroorzaakt door verlies, zoals de dood van een geliefde, of een medische aandoening, zoals een schildklieraandoening. Depressie houdt ook verband met slapeloosheid, omdat de een tot de ander kan leiden en vice versa. Ze kunnen elkaar ook erger maken. Het gebrek aan kwaliteit, een goede nachtrust kan ook tot angst leiden.
Depressie (depressieve stoornis of klinische depressie) is een veel voorkomende maar ernstige stemmingsstoornis. Het veroorzaakt ernstige symptomen die van invloed zijn op hoe u zich voelt, denkt en omgaat met dagelijkse activiteiten, zoals slapen, eten of werken. Om de diagnose depressie te krijgen, moeten de symptomen minimaal twee weken aanwezig zijn. Symptomen moeten minstens twee weken aanhouden en moeten een verandering in uw vorige functioneringsniveau vertegenwoordigen voor een diagnose van depressie.
Ook medische aandoeningen (bijv. De dood van een dierbare, het verlies van een baan of het beëindigen van een relatie zijn moeilijke ervaringen voor een persoon om te doorstaan. Het is normaal dat gevoelens van verdriet of verdriet zich ontwikkelen als reactie op dergelijke situaties. Degenen die verlies ervaren, kunnen zichzelf vaak omschrijven als"depressief”.
Verdriet en depressie kunnen naast elkaar bestaan Voor sommige mensen kan de dood van een dierbare, het verliezen van een baan of het slachtoffer zijn van een fysieke aanval of een grote ramp tot depressie leiden. Wanneer verdriet en depressie samen voorkomen, is het verdriet ernstiger en duurt het langer dan verdriet zonder depressie. Onderscheid maken tussen verdriet en depressie is belangrijk en kan mensen helpen om de hulp, ondersteuning of behandeling te krijgen die ze nodig hebben. Depressie is een van de meest behandelbare psychische stoornissen.
Tussen 80% en 90% procent van de mensen met een depressie reageert uiteindelijk goed op de behandeling. Bijna alle patiënten krijgen enige verlichting van hun symptomen. Vóór een diagnose of behandeling moet een gezondheidswerker een grondige diagnostische evaluatie uitvoeren, inclusief een interview en een lichamelijk onderzoek. In sommige gevallen kan een bloedtest worden gedaan om er zeker van te zijn dat de depressie niet te wijten is aan een medische aandoening zoals een schildklierprobleem of een vitaminetekort (het omkeren van de medische oorzaak zou de depressie-achtige symptomen verlichten).
De evaluatie zal specifieke symptomen identificeren en medische en familiegeschiedenissen onderzoeken, evenals culturele en omgevingsfactoren met als doel tot een diagnose te komen en een actie te plannen. Hersenchemie kan bijdragen aan de depressie van een individu en kan een rol spelen bij hun behandeling. Om deze reden kunnen antidepressiva worden voorgeschreven om iemands hersenchemie te helpen wijzigen. Deze medicijnen zijn geen sedativa, „bovendeel” of kalmeringsmiddelen.
Over het algemeen hebben antidepressiva geen stimulerend effect op mensen die geen depressie ervaren. Psychiaters raden patiënten meestal aan om gedurende zes of meer maanden medicijnen te blijven gebruiken nadat de symptomen zijn verbeterd. Langdurige onderhoudsbehandeling kan worden voorgesteld om het risico op toekomstige episodes voor bepaalde mensen met een hoog risico te verminderen. Bij psychotherapie kan alleen het individu betrokken zijn, maar het kan ook anderen omvatten.
Gezins- of relatietherapie kan bijvoorbeeld helpen bij het aanpakken van problemen binnen deze hechte relaties. Groepstherapie brengt mensen met soortgelijke ziekten samen in een ondersteunende omgeving, en kan de deelnemer helpen om te leren hoe anderen omgaan in vergelijkbare situaties. Afhankelijk van de ernst van de depressie kan de behandeling enkele weken of veel langer duren. In veel gevallen kan een aanzienlijke verbetering worden aangebracht in 10 tot 15 sessies.
ECT is een medische behandeling die meestal is gereserveerd voor patiënten met een ernstige depressie die niet hebben gereageerd op andere behandelingen. Het gaat om een korte elektrische stimulatie van de hersenen terwijl de patiënt onder narcose is. Een patiënt krijgt doorgaans twee tot drie keer per week ECT voor in totaal zes tot 12 behandelingen. Het wordt meestal beheerd door een team van getrainde medische professionals, waaronder een psychiater, een anesthesist en een verpleegkundige of arts-assistent.
ECT wordt al sinds de jaren veertig gebruikt en vele jaren van onderzoek hebben geleid tot grote verbeteringen en de erkenning van de effectiviteit ervan als een mainstream in plaats van een laatste redmiddel behandeling. Er zijn een aantal dingen die mensen kunnen doen om de symptomen van depressie te verminderen. Voor veel mensen helpt regelmatige lichaamsbeweging om een positief gevoel te creëren en de stemming te verbeteren. Regelmatig voldoende kwaliteitsslaap krijgen, gezond eten en alcohol (een depressivum) vermijden, kan ook helpen de symptomen van depressie te verminderen.
Depressie is een echte ziekte en er is hulp beschikbaar. Met de juiste diagnose en behandeling zal de overgrote meerderheid van de mensen met een depressie het overwinnen. Als u symptomen van depressie ervaart, is een eerste stap om naar uw huisarts of psychiater te gaan. Praat over uw zorgen en vraag om een grondige evaluatie.
Dit is een begin om aan uw behoeften op het gebied van geestelijke gezondheid. Veel voorkomende symptomen zijn stemmingswisselingen, prikkelbaarheid of woede, depressieve stemming, en duidelijke angst of spanning. Andere symptomen kunnen zijn: verminderde interesse in gebruikelijke activiteiten, moeite met concentreren, gebrek aan energie of gemakkelijke vermoeidheid, veranderingen in eetlust met specifieke hunkeren naar voedsel, moeite met slapen of te veel slapen, of een gevoel overweldigd of uit de hand gelopen te zijn. Lichamelijke symptomen kunnen zijn: gevoelige borsten of zwelling, gewrichts- of spierpijn, een gevoel van „opgeblazen gevoel” of gewichtstoename.
Deze symptomen beginnen een week tot 10 dagen voor het begin van de menstruatie en verbeteren of stoppen rond het begin van de menstruatie. De symptomen leiden tot aanzienlijk leed en problemen met regelmatig functioneren of sociale interacties. Voor een diagnose van PMDD moeten de symptomen het afgelopen jaar in de meeste menstruatiecycli zijn opgetreden en moeten ze een negatief effect hebben op het werk of het sociaal functioneren. Premenstruele dysfore stoornis treft naar schatting tussen 1,8% en 5,8% van de menstruerende vrouwen elk jaar.
PMDD kan worden behandeld met antidepressiva, anticonceptiepillen of voedingssupplementen. Veranderingen in voeding en levensstijl, zoals het verminderen van cafeïne en alcohol, voldoende slaap en lichaamsbeweging krijgen en het beoefenen van ontspanningstechnieken, kunnen helpen. Premenstrueel syndroom (PMS) is vergelijkbaar met PMDD omdat de symptomen zeven tot 10 dagen voordat de menstruatie van een vrouw begint optreden. PMS brengt echter minder en minder ernstige symptomen met zich mee dan PMDD.
Aanhoudende depressieve stoornis begint vaak in de kindertijd, adolescentie of vroege volwassenheid en treft elk jaar naar schatting 0,5% van de volwassenen in de Verenigde Staten. Personen met een aanhoudende depressieve stoornis beschrijven hun humeur vaak als „verdrietig” of"down in the dumps”. Omdat deze symptomen onderdeel zijn geworden van de dagelijkse ervaring van het individu, zoeken ze misschien geen hulp, alleen ervan uitgaande dat „Ik altijd zo ben geweest. De symptomen veroorzaken aanzienlijk leed of moeilijkheden bij het werk, sociale activiteiten of andere belangrijke gebieden van functioneren.
Hoewel de impact van aanhoudende depressieve stoornis op werk, relaties en het dagelijks leven sterk kan variëren, kunnen de effecten ervan zo groot of groter zijn dan die van een depressieve stoornis. Een depressieve episode kan voorafgaan aan het begin van aanhoudende depressieve stoornis, maar kan ook optreden tijdens (en worden gesuperponeerd) een eerdere diagnose van aanhoudende depressieve stoornis. Om een diagnose van ontwrichtende stemmingsontregelingsstoornis te stellen, moeten de symptomen minstens een jaar aanwezig zijn in ten minste twee omgevingen (zoals thuis, op school, met leeftijdsgenoten) en moet de aandoening beginnen vóór de leeftijd van 10.Als medicijnen de symptomen van depressie niet verminderen, elektroconvulsie therapie (ECT) kan een optie zijn om te verkennen. Er zijn verschillende soorten depressie en sommige aandoeningen waarbij depressie een van de symptomen kan zijn.
Als u enkele van de eerder genoemde symptomen langer dan twee weken heeft gehad, lijdt u mogelijk aan een ernstige depressiestoornis. Antidepressiva hebben tijd nodig - meestal 2 tot 4 weken - om te werken, en vaak verbeteren symptomen zoals slaap-, eetlust- en concentratieproblemen voordat de stemming verbetert, dus het is belangrijk om medicatie een kans te geven voordat u tot een conclusie komt over de effectiviteit ervan. De symptomen blijven weken of maanden bestaan en zijn erg genoeg om uw werk, sociale leven en gezinsleven te verstoren. Er zijn veel andere symptomen van depressie en het is onwaarschijnlijk dat deze allemaal op deze pagina worden vermeld.
Klinische depressiesymptomen, zelfs als ze ernstig zijn, verbeteren echter meestal met psychologische begeleiding, antidepressiva of een combinatie van beide. Naast een slecht humeur zijn verschillende aanhoudende symptomen vereist voor de diagnose van ernstige depressie, maar mensen met slechts een paar - maar verontrustende - symptomen kunnen baat hebben bij de behandeling van hun „subsyndromale depressie”. Als u een milder geval heeft, kunt u worstelen met symptomen zoals verdriet, prikkelbaarheid, woede en vermoeidheid die weken of langer aanhouden. De ernst en frequentie van de symptomen en hoe lang ze duren, is afhankelijk van het individu en zijn of haar specifieke ziekte.
.
